တိမ္ေတြညိဳေနျပီလား...ေန၀င္ေနျပီရယ္လား...
အေမွာင္ဟာ ၀ိုးတ၀ါးနဲ႔ ကၽြန္မ ကမၻာကို တရိပ္ရိပ္လႊမ္းျခံဳတယ္
ေကာင္းကင္မရွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အသိက
ကၽြန္မကို တရိရိနဲ႔ အေမွ်ာ္စိတ္ကို ေမာေစတယ္
သူ ရွိစဥ္က မိုးရြာတာကို ျငိဳျငင္ခဲ့သလို
ေနပူတာကိုလည္း ျငဴစူခဲ့ပါတယ္
တိမ္ထူထပ္ေတာ့လည္း မိႈင္းပ်လြန္းတယ္ ေျပာမိခဲ့ရဲ႕
အ ခု ကၽြန္မရဲ႕ ေကာင္းကင္ဘယ္ဆီမွာလဲ....
ရပ္မ်က္ႏွာတစ္ခြင္ကို ရမ္းေရာ္မွန္းဆ
အလြမ္းဟာ ရင္ကို တနင့္နင့္တိုးေ၀ွ႕တိုက္ခတ္တယ္
ေကာင္းကင္ရွိစဥ္က သူရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔
ဘယ္အခ်ိန္ေမာ့ၾကည့္ၾကည့္ အုပ္မိုးထားမယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔
ကၽြန္မ ေသခ်ာမႈအားအင္တစ္ခုရွိခဲ့တယ္
အ ခု ကၽြန္မရဲ႕ေကာင္းကင္ ဘယ္ဆီမွာလဲ
တစ္ခုေသာ အရပ္မွာ မုန္တိုင္းေတြထန္မေနေစဖို႔ဆုေတာင္းရင္း
ခ်စ္ေသာ ေကာင္းကင္ကို
ကၽြန္မ လြမ္းဆြတ္ေနပါတယ္.............။
အလြမ္းဟာ ရင္ကို တနင့္နင့္တိုးေ၀ွ႕တိုက္ခတ္တယ္
ReplyDeleteေကာင္းကင္ရွိစဥ္က သူရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔
ဘယ္အခ်ိန္ေမာ့ၾကည့္ၾကည့္ အုပ္မိုးထားမယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔
ကၽြန္မ ေသခ်ာမႈအားအင္တစ္ခုရွိခဲ့တယ္
ေသခ်ာ ဖတ္သြားပါတယ္ဗ်ာ